سوخت چون موج گهر بال تپیدنهای من

عقدهٔ دل گشت آخر آرمیدنهای من

آبیار مزرعم یارب تب سودای کیست

درد می جوشد چو تبخال از دمیدنهای من

صد بیابان آرزو بی جستجو طی می شود

تا به نومیدی اگر باشد رسیدنهای من

آه دردم تهمت آلود رعونت نیستم

رستن است از قید هستی سرکشیدنهای من

از مقیمان بهارستان ضعف پیری ام

گل زنقش پا به سر دارد خمیدنهای من

عالمی را کرد حسرت بسمل ناز و نیاز

دور باش غمزه و دزدیده دیدنهای من

از سر کویت غبارم برده اند اما هنوز

می تپد هر ذره در یاد تپیدنهای من

جرأت بیحاصلی خجلت گداز کس مباد

اشک شد پرواز چون چشم از پریدنهای من

بسکه اجزایم زدرد ناتوانیها گدا خت

چون صدا شد عینک دیدن شنیدنهای من

وحشتم غیر از کلاه بی نشانی نشکند

دامن رنگم بلند افتاده چیدنهای من

همچو اشک از شرم جرأت بایدم گردید آب

تا یکی لغزش تراود از دویدنهای من

وحشتم فال گرفتاریست بیدل همچو موج

نیست بی ایجاد دام از خود رمیدنهای من